Tης Βάσως Μιχοπούλου
Σβούρες, κότσια, τσελίκια, «γκαζόζες», πεντόβολα… Λέξεις που σε πολλούς ίσως θυμίζουν πολλά, σε άλλους πιθανώς τίποτε.
Για τον κύριο Πέτρο Γουμπερίτση, όμως από τη Φλώρινα, αποτελούν ένα μεγάλο στοίχημα.
Το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του πριν οκτώ χρόνια, να καταφέρει να σηκώσει τα παιδιά από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και να τα βγάλει στο δρόμο να παίξουν. Και από ό,τι φαίνεται, καλά τα κατάφερε.
Ο 72χρονος συνταξιούχος, διαπιστώνοντας πως τα πιτσιρίκια εγκλωβίζονται στα διαμερίσματα και δεν παίζουν πια στα πεζοδρόμια, σκέφτηκε να αναβιώσει μερικά από τα πιο δημοφιλή παιχνίδια της εποχής του, και να τα περάσει ως κληρονομιά στις επόμενες γενιές.
Με μοναδικό του εφόδιο την αγάπη του για τα παιχνίδια και με έντονες τις μνήμες της ανέμελης παιδικής του ηλικίας, σκορπισμένες στις αλάνες της γειτονιάς του, μελέτησε του τρόπους κατασκευής των παιχνιδιών και αποφάσισε να τους ξαναδώσει «σάρκα και οστά».
«Όλα ξεκίνησαν από την επίσκεψη ενός συμμαθητή μου γιατρού ορθοπεδικού που ζει στην Ιταλία. Μια μικρή σβούρα, απομεινάρι μιας άλλης εποχής που βρέθηκε στο σπίτι μου, εντυπωσίασε το μικρό του γιό, ο οποίος έδειξε έντονο ενδιαφέρον να μάθει το τρόπο να παίξει μαζί της. Την τύλιξα με κάποια κορδόνια πρόχειρα που βρήκα και του την έδειξα. Ο πιτσιρικάς τρελάθηκε. Από εκείνη τη στιγμή έγινε μέσα μου το «κλικ»…»,κάπως έτσι περιγράφει ο Πέτρος Γουμπερίτσης την αρχή του εγχειρήματος και συνεχίζει: «σκέφτηκα λοιπόν να αρχίσω να οργανώνω παιχνίδια και κυρίως παραδοσιακά. Συγκέντρωσα τις δικές μου εμπειρίες από το παιχνίδι, ρώτησα και τους συνομήλικους φίλους μου και μάζεψα περισσότερα από 100 παιχνίδια, κατασκευασμένα από φυσικά υλικά ξύλα, πέτρες, σύρμα κ.α. Όταν ήμασταν εμείς παιδιά, ως γνωστό, δεν είχαμε χρήματα να αγοράσουμε παιχνίδια, τα φτιάχναμε μόνοι μας…»
Ο κ. Γουμπερίτσης μιλάει για διαχωρισμό των παιχνιδιών τότε, στα χειμωνιάτικα, δηλ. παιχνίδια πνεύματος που παίζονταν στο σπίτι, όπως τα «9άρα», «16άρα», «ντάμα» ή «λαγός με κυνηγό» και στα καλοκαιρινά που παίζονταν στις αλάνες. «Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν αλάνες και τα παιδιά βρίσκονται σε κατ οίκον περιορισμό, εκ των συνθηκών»,σημειώνει ο ίδιος.
Αυτά τα παραδοσιακά παιχνίδια μνήμης, στρατηγικής και δύναμης, που συνέβαλαν στη διαπαιδαγώγηση και ψυχαγωγία των παιδιών για δεκαετίες, κατασκευάζει ακατάπαυτα, εδώ και οκτώ χρόνια στο αυτοσχέδιο εργαστήριο του και αναδεικνύει ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος. «Μαζεύω υλικά από παντού. Προχθές βρήκα ωραία ξύλα στις Πρέσπες. Προσπαθώ όμως να κάνω κάποια παιχνίδια λιγότερο επικίνδυνα γιατί τα παιδάκια σήμερα είναι πιο αδέξια κι αθώα και δεν ξέρουν να προφυλάξουν τον εαυτό τους. Το μόνο που δεν μπορώ να κατασκευάσω είναι τα στεφάνια από τα βαρέλια που τα κάναμε τροχό»,συμπληρώνει.
Τα παιχνίδια αυτά δεν διατίθενται προς πώληση, μόνο χαρίζονται. «Φανταστείτε ότι τα παιχνίδια μου αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο Καναδά, στην Αυστραλία, στη Γαλλία και αλλού. Κάθε χειμώνα κατασκευάζω περί τις 60-70 σβούρες και μου απομένουν 4-5. Πριν δύο χρόνια φιλοξενήσαμε για μια βδομάδα στην περιοχή μας παιδάκια από γειτονικές χώρες των Βαλκανίων, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία και τους έδειξα βώλους, σβούρα, κότσια και πεντόβολα. Έγιναν εξπέρ κι έφυγαν καταχαρούμενα»,λέει χαμογελώντας.
Ο Πέτρος Γουμπερίτσης διδάσκει τα παραδοσιακά του παιχνίδια σε μικρά και «μεγάλα» παιδιά, στα πλαίσια των ετήσιων καλοκαιρινών εκδηλώσεων του Δήμου Φλώρινας, σε συνεργασία με τον οποίο διανέμει και σχετικά αναμνηστικά μπλουζάκια. Φέτος τα παιχνίδια ξεκίνησαν στις 18 Αυγούστου και κράτησαν δέκα ημέρες. Υπάρχει δε, η σκέψη να επαναληφθούν τον ερχόμενο Νοέμβριο στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την απελευθέρωση της πόλης από τον Οθωμανικό ζυγό. Τα παιδιά δείχνουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εκείνος τους δείχνει τα παιχνίδια και εκείνα, στη συνέχεια χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να τα εξελίξουν. «Το αξιοσημείωτο εδώ δεν είναι ότι παίζουν τα παιδιά, αλλά ότι συμμετέχουν και οι μεγάλοι. Γίνεται χαμός. Παίζουν όλοι. Το παιχνίδι δεν έχει ηλικία, γιατί η καρδιά δεν γερνάει», συμπληρώνει ο εμπνευστής της ιδέας.
Ο Πέτρος Γουμπερίτσης έχει ήδη συνεννοηθεί με τους διευθυντές των σχολείων της περιοχής για να εντάξει τα πνευματικά παιχνίδια στα ενδιαφέροντα των μαθητών και βρίσκεται σε καλό δρόμο. Η μεγαλύτερή του χαρά είναι ότι έχει βρει πέντε συνεχιστές της προσπάθειάς του, τρία κορίτσια και δύο αγόρια, μαθητές του Λυκείου που τον ακολουθούν κατά πόδας. Το επόμενο του βήμα είναι να παραχωρήσει το μικρό αυτό «θησαυρό» στον Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο Φλώρινας «Ο Αριστοτέλης»,προκειμένου να μείνει ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Πηγή: imerisia.gr
Το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του πριν οκτώ χρόνια, να καταφέρει να σηκώσει τα παιδιά από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και να τα βγάλει στο δρόμο να παίξουν. Και από ό,τι φαίνεται, καλά τα κατάφερε.
Ο 72χρονος συνταξιούχος, διαπιστώνοντας πως τα πιτσιρίκια εγκλωβίζονται στα διαμερίσματα και δεν παίζουν πια στα πεζοδρόμια, σκέφτηκε να αναβιώσει μερικά από τα πιο δημοφιλή παιχνίδια της εποχής του, και να τα περάσει ως κληρονομιά στις επόμενες γενιές.
Με μοναδικό του εφόδιο την αγάπη του για τα παιχνίδια και με έντονες τις μνήμες της ανέμελης παιδικής του ηλικίας, σκορπισμένες στις αλάνες της γειτονιάς του, μελέτησε του τρόπους κατασκευής των παιχνιδιών και αποφάσισε να τους ξαναδώσει «σάρκα και οστά».
«Όλα ξεκίνησαν από την επίσκεψη ενός συμμαθητή μου γιατρού ορθοπεδικού που ζει στην Ιταλία. Μια μικρή σβούρα, απομεινάρι μιας άλλης εποχής που βρέθηκε στο σπίτι μου, εντυπωσίασε το μικρό του γιό, ο οποίος έδειξε έντονο ενδιαφέρον να μάθει το τρόπο να παίξει μαζί της. Την τύλιξα με κάποια κορδόνια πρόχειρα που βρήκα και του την έδειξα. Ο πιτσιρικάς τρελάθηκε. Από εκείνη τη στιγμή έγινε μέσα μου το «κλικ»…»,κάπως έτσι περιγράφει ο Πέτρος Γουμπερίτσης την αρχή του εγχειρήματος και συνεχίζει: «σκέφτηκα λοιπόν να αρχίσω να οργανώνω παιχνίδια και κυρίως παραδοσιακά. Συγκέντρωσα τις δικές μου εμπειρίες από το παιχνίδι, ρώτησα και τους συνομήλικους φίλους μου και μάζεψα περισσότερα από 100 παιχνίδια, κατασκευασμένα από φυσικά υλικά ξύλα, πέτρες, σύρμα κ.α. Όταν ήμασταν εμείς παιδιά, ως γνωστό, δεν είχαμε χρήματα να αγοράσουμε παιχνίδια, τα φτιάχναμε μόνοι μας…»
Ο κ. Γουμπερίτσης μιλάει για διαχωρισμό των παιχνιδιών τότε, στα χειμωνιάτικα, δηλ. παιχνίδια πνεύματος που παίζονταν στο σπίτι, όπως τα «9άρα», «16άρα», «ντάμα» ή «λαγός με κυνηγό» και στα καλοκαιρινά που παίζονταν στις αλάνες. «Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν αλάνες και τα παιδιά βρίσκονται σε κατ οίκον περιορισμό, εκ των συνθηκών»,σημειώνει ο ίδιος.
Αυτά τα παραδοσιακά παιχνίδια μνήμης, στρατηγικής και δύναμης, που συνέβαλαν στη διαπαιδαγώγηση και ψυχαγωγία των παιδιών για δεκαετίες, κατασκευάζει ακατάπαυτα, εδώ και οκτώ χρόνια στο αυτοσχέδιο εργαστήριο του και αναδεικνύει ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος. «Μαζεύω υλικά από παντού. Προχθές βρήκα ωραία ξύλα στις Πρέσπες. Προσπαθώ όμως να κάνω κάποια παιχνίδια λιγότερο επικίνδυνα γιατί τα παιδάκια σήμερα είναι πιο αδέξια κι αθώα και δεν ξέρουν να προφυλάξουν τον εαυτό τους. Το μόνο που δεν μπορώ να κατασκευάσω είναι τα στεφάνια από τα βαρέλια που τα κάναμε τροχό»,συμπληρώνει.
Τα παιχνίδια αυτά δεν διατίθενται προς πώληση, μόνο χαρίζονται. «Φανταστείτε ότι τα παιχνίδια μου αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο Καναδά, στην Αυστραλία, στη Γαλλία και αλλού. Κάθε χειμώνα κατασκευάζω περί τις 60-70 σβούρες και μου απομένουν 4-5. Πριν δύο χρόνια φιλοξενήσαμε για μια βδομάδα στην περιοχή μας παιδάκια από γειτονικές χώρες των Βαλκανίων, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία και τους έδειξα βώλους, σβούρα, κότσια και πεντόβολα. Έγιναν εξπέρ κι έφυγαν καταχαρούμενα»,λέει χαμογελώντας.
Ο Πέτρος Γουμπερίτσης διδάσκει τα παραδοσιακά του παιχνίδια σε μικρά και «μεγάλα» παιδιά, στα πλαίσια των ετήσιων καλοκαιρινών εκδηλώσεων του Δήμου Φλώρινας, σε συνεργασία με τον οποίο διανέμει και σχετικά αναμνηστικά μπλουζάκια. Φέτος τα παιχνίδια ξεκίνησαν στις 18 Αυγούστου και κράτησαν δέκα ημέρες. Υπάρχει δε, η σκέψη να επαναληφθούν τον ερχόμενο Νοέμβριο στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την απελευθέρωση της πόλης από τον Οθωμανικό ζυγό. Τα παιδιά δείχνουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εκείνος τους δείχνει τα παιχνίδια και εκείνα, στη συνέχεια χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να τα εξελίξουν. «Το αξιοσημείωτο εδώ δεν είναι ότι παίζουν τα παιδιά, αλλά ότι συμμετέχουν και οι μεγάλοι. Γίνεται χαμός. Παίζουν όλοι. Το παιχνίδι δεν έχει ηλικία, γιατί η καρδιά δεν γερνάει», συμπληρώνει ο εμπνευστής της ιδέας.
Ο Πέτρος Γουμπερίτσης έχει ήδη συνεννοηθεί με τους διευθυντές των σχολείων της περιοχής για να εντάξει τα πνευματικά παιχνίδια στα ενδιαφέροντα των μαθητών και βρίσκεται σε καλό δρόμο. Η μεγαλύτερή του χαρά είναι ότι έχει βρει πέντε συνεχιστές της προσπάθειάς του, τρία κορίτσια και δύο αγόρια, μαθητές του Λυκείου που τον ακολουθούν κατά πόδας. Το επόμενο του βήμα είναι να παραχωρήσει το μικρό αυτό «θησαυρό» στον Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο Φλώρινας «Ο Αριστοτέλης»,προκειμένου να μείνει ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Πηγή: imerisia.gr
από ΝΕΑ ΦΛΩΡΙΝΑ
μέσω ΝΕΑ ΦΛΩΡΙΝΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου