Πότε έκανες πρώτη φορά κούνια; Πότε ένιωσες την πρώτη αιώρηση, την πρώτη ανάδυση, την πρώτη αναρρίχηση, το πρώτο πέταγμα, την πρώτη θέαση, το πρώτο κρέμασμα, την πρώτη ακροβασία;
Στα Ζαγόρια ο ήλιος δύει μέσα στα βουνά. Χάνεται στο ρώγο του εδάφους και μοιάζει σαν να στραπατσάρεται με ακμές καθρέφτη. Στην πραγματικότητα βυθίζεται στην περίμετρο ενός τοπίου αφανών επιθυμιών, όπου ο χρόνος κινείται γρήγορα και οι κάτοικοι κερδίζουν σε δύναμη και επιτακτικότατα. Η εμπειρία αυτή περιγράφεται ποικιλοτρόπως ως χαρούμενη, αγενής, ευδαιμονική, εμπορική, μυστικιστική, φωτεινή, αχωρική, αχρονική. Αυτό μπορεί να συμβεί αυθόρμητα ή ως αποτέλεσμα μιας συστηματικής προετοιμασίας μέσα στην ζωή .
Στα Ζαγόρια μοιάζεις αποκομμένος από τους πάντες και παντού υπάρχουν τείχη αγωνίας, ένα είδος ερημιάς της ανθρώπινης ψυχής. Η μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής είναι δυσβάσταχτη, τίποτα δεν μπορεί να διεισδύσει εκτός από την κορυφαία ένταση του είδους της αγάπης. Οτιδήποτε δεν πηγάζει από αυτό το κίνητρο είναι επιβλαβές ή τουλάχιστον άχρηστο, συνεπώς οι καβγάδες ή οι πόλεμοι είναι λάθος, η δημόσια εκπαίδευση είναι αποκρουστική ως επιβεβλημένη, η χρήση βίας πρέπει να αποδοκιμάζεται και στις ανθρώπινες σχέσεις, πρέπει να διεισδύεις ως τον πυρήνα της μοναξιάς κάθε ατόμου για να μιλήσεις γι’ αυτό, πρέπει να διεισδύεις ως τον πυρήνα της μοναξιάς μιας κοινωνίας, ενός οικοσυστήματος, μιας χλωρίδας και μιας πανίδας για να δικαιούσαι να μιλήσεις για κάτι σχετικό.
Στο γεφύρι του Κόκκορη, στην αριστερή όχθη του Μπασιώτη ποταμού, στο παλιό μονοπάτι κάτω από το αγκωνάρι, γλυφτά από τη σπηλιά του πρώτου επιπέδου, ένας Κινσέρας θεόρατος μεγαλωμένος εκατό χρόνια τώρα, σφαγμένος στο ύψος των ανθρώπινων ματιών, από υπομονετικό πλατύ πριόνι, στέκεται αγέρωχα ανάπηρος στον «ουρανομήκη» βράχο. Η απεραντοσύνη και η αδυναμία του τεράστιου αιωνόβιου κισσού στηρίζεται στα απτικά ριζίδια που τον στερεώνουν και ανακόπτουν τη ροή της αναρρίχησής του στον απογυμνωμένο βράχο. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι φυσιολάτρες και φυσιοδαίμονες καθαρίζουν τον πέτρινο όγκο από κάθε λογής εποικιστές χλωρίδας για να γίνεται αντιληπτός ο βαθμός δυσκολίας της αιώρησης, πάνω από τη μασέλα του πρωτομάστορα στον Κόκκορη. Στοιχείο πρώτο: η σφαγή του κισσού Κινσέρα ενίσχυσε την αιωνοβιότητά του.
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση εδώ.
Στα Ζαγόρια ο ήλιος δύει μέσα στα βουνά. Χάνεται στο ρώγο του εδάφους και μοιάζει σαν να στραπατσάρεται με ακμές καθρέφτη. Στην πραγματικότητα βυθίζεται στην περίμετρο ενός τοπίου αφανών επιθυμιών, όπου ο χρόνος κινείται γρήγορα και οι κάτοικοι κερδίζουν σε δύναμη και επιτακτικότατα. Η εμπειρία αυτή περιγράφεται ποικιλοτρόπως ως χαρούμενη, αγενής, ευδαιμονική, εμπορική, μυστικιστική, φωτεινή, αχωρική, αχρονική. Αυτό μπορεί να συμβεί αυθόρμητα ή ως αποτέλεσμα μιας συστηματικής προετοιμασίας μέσα στην ζωή .
Στα Ζαγόρια μοιάζεις αποκομμένος από τους πάντες και παντού υπάρχουν τείχη αγωνίας, ένα είδος ερημιάς της ανθρώπινης ψυχής. Η μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής είναι δυσβάσταχτη, τίποτα δεν μπορεί να διεισδύσει εκτός από την κορυφαία ένταση του είδους της αγάπης. Οτιδήποτε δεν πηγάζει από αυτό το κίνητρο είναι επιβλαβές ή τουλάχιστον άχρηστο, συνεπώς οι καβγάδες ή οι πόλεμοι είναι λάθος, η δημόσια εκπαίδευση είναι αποκρουστική ως επιβεβλημένη, η χρήση βίας πρέπει να αποδοκιμάζεται και στις ανθρώπινες σχέσεις, πρέπει να διεισδύεις ως τον πυρήνα της μοναξιάς κάθε ατόμου για να μιλήσεις γι’ αυτό, πρέπει να διεισδύεις ως τον πυρήνα της μοναξιάς μιας κοινωνίας, ενός οικοσυστήματος, μιας χλωρίδας και μιας πανίδας για να δικαιούσαι να μιλήσεις για κάτι σχετικό.
Στο γεφύρι του Κόκκορη, στην αριστερή όχθη του Μπασιώτη ποταμού, στο παλιό μονοπάτι κάτω από το αγκωνάρι, γλυφτά από τη σπηλιά του πρώτου επιπέδου, ένας Κινσέρας θεόρατος μεγαλωμένος εκατό χρόνια τώρα, σφαγμένος στο ύψος των ανθρώπινων ματιών, από υπομονετικό πλατύ πριόνι, στέκεται αγέρωχα ανάπηρος στον «ουρανομήκη» βράχο. Η απεραντοσύνη και η αδυναμία του τεράστιου αιωνόβιου κισσού στηρίζεται στα απτικά ριζίδια που τον στερεώνουν και ανακόπτουν τη ροή της αναρρίχησής του στον απογυμνωμένο βράχο. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι φυσιολάτρες και φυσιοδαίμονες καθαρίζουν τον πέτρινο όγκο από κάθε λογής εποικιστές χλωρίδας για να γίνεται αντιληπτός ο βαθμός δυσκολίας της αιώρησης, πάνω από τη μασέλα του πρωτομάστορα στον Κόκκορη. Στοιχείο πρώτο: η σφαγή του κισσού Κινσέρα ενίσχυσε την αιωνοβιότητά του.
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση εδώ.
από ΝΕΑ ΦΛΩΡΙΝΑ
μέσω ΝΕΑ ΦΛΩΡΙΝΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου