Έτος 2016 μ. Χ. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, εν μέσω κρίσης αξιών, εν μέσω περιβαλλοντικής καταστροφής και κινδύνου του πλανήτη. Εν μέσω δοκιμασίας της ανθρωπιάς μας.
Καθώς παρακολουθούμε όλοι τις εξελίξεις και τα κύματα των κατάκοπων προσφύγων να σκορπίζονται σε ξηρά και θάλασσα παλεύοντας για τη ζωή των ίδιων και των παιδιών τους, έρχεται στο μυαλό μας ένας αριθμός που συναντήσαμε στα βιβλία μας. Ο αριθμός των 1.221.849 ανθρώπων και λίγο ακόμα. Ο αριθμός αυτός εν έτει 1922 αντίστοιχα. Από ανατολικά, όπως τότε. Γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι όπως και τότε. Έμποροι, υπάλληλοι, φτωχοί, πλούσιοι όπως τότε. Απλός λαός, όπως τότε. Άνθρωποι όπως πάντα. Όλοι πέρασαν στην ιστορία. Όπως και ο μικρός Αϊλάν που «κοιμάται» τόσο ήσυχα στα τουρκικά παράλια, και που έγινε τοιχογραφία στη Φρανκφούρτη. Κάποτε ήταν η Καλαμαριά, η Καισαριανή, οι Σέρρες και τώρα η Ειδομένη και τα νησιά μας.
Μάλλον είχε δίκιο ο Θουκυδίδης ότι η ιστορία κάνει κύκλους. Δημοκρατία τότε, περισσότερη «δημοκρατία» τώρα. Και τι σημαίνει τελικά αυτό; Μήπως ότι οι πολίτες αποφασίζουν για την τύχη τους, για το μέλλον τους; Μήπως πως η ερώτηση «που είναι το κράτος;» διατυπώνεται καλύτερα με το «που είναι ο πολίτης που απαρτίζει το κράτος;». Υπό φυσιολογικές συνθήκες όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να βρίσκονται στον δικό τους τόπο. Τον τόπο που τους γέννησε. Όμως οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές. Η ανθρωπιστική κρίση χτυπά την πόρτα μας και τις συνειδήσεις μας. Τα σύνορα και οι θάλασσες δεν μπορούν να συγκρατήσουν την ανάγκη για επιβίωση, για ζωή. Μα κάποιες φορές οι λέξεις είναι πιο περίπλοκες απ ότι φανταζόμαστε. Ο πολίτης, είναι κάτοικος της χώρας όπου τον γέννησε. Ο άνθρωπος όμως είναι κάτοικος του κόσμου που τον γέννησε, όπως γέννησε και όλους τους άλλους, τους «διαφορετικούς». Ο ρόλος μας σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να είναι μεγάλος, μικρός, πολύ μικρός. Μα μπορεί να γίνει πολύ σημαντικός εάν συνειδητοποιήσουμε κάτι. Πως όλοι μαζί ήρθαμε και όλοι μαζί θα επιβιώσουμε. Είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Μισώντας τους άλλους ανθρώπους είναι σα να μισούμε τον εαυτό μας. Και ο ρόλος της Ελλάδας;
Μία «δήθεν» μικρή χώρα που οι «μεγάλοι» τυγχάνει να ασχολούνται μαζί της για αιώνες τώρα. Πάντα περήφανοι ως Έλληνες θα κουβαλάμε στην καρδία μας την βαρύτερη κληρονομιά. Όσο γραφικό και να καταντάει, όντως «δώσαμε τα φώτα» σε όλο τον πλανήτη. Η Ελλάδα συνέβαλε εν ολίγοις στην ανάπτυξη αυτού του κόσμου. Ας δούμε λοιπόν τη σύγχρονη Ελλάδα να συμβάλει στη συνέχεια αυτού του κόσμου. Εδώ θα κριθεί αν οι σύγχρονοι Έλληνες είναι άξιοι απόγονοι των προγόνων τους που με τη θύμηση τους όλοι πορευόμαστε με υπερηφάνεια. Αλλά θα πρέπει πρώτα να κάνουν κάτι που ποτέ δεν έκαναν. Κάτι που αποτελεί μαύρη κηλίδα. Να ενωθούν! Να ενωθούμε μπροστά στον κίνδυνο αφανισμού όχι μόνο του έθνους, αλλά της σημαντικότερης αξίας. Της ανθρωπιάς. Μπροστά στο ζήτημα των προσφύγων, οι λάτρεις της ιστορίας τους Έλληνες θα πρέπει να ανατρέξουν σε αυτή και θυμηθούν με υπερηφάνεια για μία ακόμη φορά πως η αξία της ελευθερίας και του ελεύθερου ανθρώπου ξεκίνησε πάλι από εδώ. Και μηχανικά θυμόμαστε Περικλή και Μ. Αλέξανδρο. Ας εφαρμοσθεί λοιπόν στην πράξη ξανά. Εχθρός όλων μας είναι μόνο όποιος απειλεί τη ζωή. Το μεγαλύτερο δώρο, τον μεγαλύτερο πλούτο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ζωές μας έχουν γίνει εμπόριο! Με το να μισούμε τους ανθρώπους απλά ρίχνουμε την τιμή αγοράς για εκείνους που θα μας τη στερήσουν για το συμφέρον τους!
-ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
-ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΠΩΣ ΕΣΥ ΓΕΝΝΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
-ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΟΥ!
-ΤΑ ΦΩΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!
Βαγγέλης Καπίας
Καθώς παρακολουθούμε όλοι τις εξελίξεις και τα κύματα των κατάκοπων προσφύγων να σκορπίζονται σε ξηρά και θάλασσα παλεύοντας για τη ζωή των ίδιων και των παιδιών τους, έρχεται στο μυαλό μας ένας αριθμός που συναντήσαμε στα βιβλία μας. Ο αριθμός των 1.221.849 ανθρώπων και λίγο ακόμα. Ο αριθμός αυτός εν έτει 1922 αντίστοιχα. Από ανατολικά, όπως τότε. Γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι όπως και τότε. Έμποροι, υπάλληλοι, φτωχοί, πλούσιοι όπως τότε. Απλός λαός, όπως τότε. Άνθρωποι όπως πάντα. Όλοι πέρασαν στην ιστορία. Όπως και ο μικρός Αϊλάν που «κοιμάται» τόσο ήσυχα στα τουρκικά παράλια, και που έγινε τοιχογραφία στη Φρανκφούρτη. Κάποτε ήταν η Καλαμαριά, η Καισαριανή, οι Σέρρες και τώρα η Ειδομένη και τα νησιά μας.
Μάλλον είχε δίκιο ο Θουκυδίδης ότι η ιστορία κάνει κύκλους. Δημοκρατία τότε, περισσότερη «δημοκρατία» τώρα. Και τι σημαίνει τελικά αυτό; Μήπως ότι οι πολίτες αποφασίζουν για την τύχη τους, για το μέλλον τους; Μήπως πως η ερώτηση «που είναι το κράτος;» διατυπώνεται καλύτερα με το «που είναι ο πολίτης που απαρτίζει το κράτος;». Υπό φυσιολογικές συνθήκες όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να βρίσκονται στον δικό τους τόπο. Τον τόπο που τους γέννησε. Όμως οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές. Η ανθρωπιστική κρίση χτυπά την πόρτα μας και τις συνειδήσεις μας. Τα σύνορα και οι θάλασσες δεν μπορούν να συγκρατήσουν την ανάγκη για επιβίωση, για ζωή. Μα κάποιες φορές οι λέξεις είναι πιο περίπλοκες απ ότι φανταζόμαστε. Ο πολίτης, είναι κάτοικος της χώρας όπου τον γέννησε. Ο άνθρωπος όμως είναι κάτοικος του κόσμου που τον γέννησε, όπως γέννησε και όλους τους άλλους, τους «διαφορετικούς». Ο ρόλος μας σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να είναι μεγάλος, μικρός, πολύ μικρός. Μα μπορεί να γίνει πολύ σημαντικός εάν συνειδητοποιήσουμε κάτι. Πως όλοι μαζί ήρθαμε και όλοι μαζί θα επιβιώσουμε. Είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Μισώντας τους άλλους ανθρώπους είναι σα να μισούμε τον εαυτό μας. Και ο ρόλος της Ελλάδας;
Μία «δήθεν» μικρή χώρα που οι «μεγάλοι» τυγχάνει να ασχολούνται μαζί της για αιώνες τώρα. Πάντα περήφανοι ως Έλληνες θα κουβαλάμε στην καρδία μας την βαρύτερη κληρονομιά. Όσο γραφικό και να καταντάει, όντως «δώσαμε τα φώτα» σε όλο τον πλανήτη. Η Ελλάδα συνέβαλε εν ολίγοις στην ανάπτυξη αυτού του κόσμου. Ας δούμε λοιπόν τη σύγχρονη Ελλάδα να συμβάλει στη συνέχεια αυτού του κόσμου. Εδώ θα κριθεί αν οι σύγχρονοι Έλληνες είναι άξιοι απόγονοι των προγόνων τους που με τη θύμηση τους όλοι πορευόμαστε με υπερηφάνεια. Αλλά θα πρέπει πρώτα να κάνουν κάτι που ποτέ δεν έκαναν. Κάτι που αποτελεί μαύρη κηλίδα. Να ενωθούν! Να ενωθούμε μπροστά στον κίνδυνο αφανισμού όχι μόνο του έθνους, αλλά της σημαντικότερης αξίας. Της ανθρωπιάς. Μπροστά στο ζήτημα των προσφύγων, οι λάτρεις της ιστορίας τους Έλληνες θα πρέπει να ανατρέξουν σε αυτή και θυμηθούν με υπερηφάνεια για μία ακόμη φορά πως η αξία της ελευθερίας και του ελεύθερου ανθρώπου ξεκίνησε πάλι από εδώ. Και μηχανικά θυμόμαστε Περικλή και Μ. Αλέξανδρο. Ας εφαρμοσθεί λοιπόν στην πράξη ξανά. Εχθρός όλων μας είναι μόνο όποιος απειλεί τη ζωή. Το μεγαλύτερο δώρο, τον μεγαλύτερο πλούτο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ζωές μας έχουν γίνει εμπόριο! Με το να μισούμε τους ανθρώπους απλά ρίχνουμε την τιμή αγοράς για εκείνους που θα μας τη στερήσουν για το συμφέρον τους!
-ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
-ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΠΩΣ ΕΣΥ ΓΕΝΝΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
-ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΟΥ!
-ΤΑ ΦΩΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!
Βαγγέλης Καπίας
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου