Ουσιαστικά μετά από 24 χρόνια ελεύθερης διακίνησης στις ευρωπαϊκές χώρες θα υποχρεωθούμε πλέον να περνάμε από τελωνειακό και διαβατηριακό έλεγχο στα ταξίδια μας.
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να μας δείξουν την πόρτα της εξόδου από την ζώνη Σένγκεν, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ευρώ!
Η αποβολή μας δεν είναι εύκολη υπόθεση, αντίθετα εύκολη είναι η αναστολή μας για μια συγκεκριμένη περίοδο, μια περίοδο που θα οριστεί από τους Ευρωπαίους.
Το πρόβλημα είναι περισσότερο πολιτικό, η χώρα μας θα διανύσει ένα διαφορετικό δρόμο, αντίθετο προς τις ευρωπαϊκές αρχές, έτσι σταδιακά θα βγει από τον πυρήνα της Ευρώπης.
-Ο έγκριτος νομικός (ειδικός στη μεταναστευτική πολιτική) κ. Βασίλης Χρονόπουλος, εκτιμά ότι: «Σε βάθος χρόνου μπορεί να ανοίξουν και άλλα ζητήματα. Πως για παράδειγμα χώρες της Ε.Ε. θα αντιμετωπίσουν το δικαίωμα της ελεύθερης κινητικότητας εντός Ε.Ε., όπως και το θέμα των αδειών διαμονής και εργασίας. Και αυτό σε μία περίοδο που όλο και περισσότεροι Έλληνες βγαίνουν έξω για μία θέσης εργασίας. Δικαιώματα που σήμερα είναι κεκτημένα, σιγά σιγά μπορεί να αμφισβητηθούν, κάτι που έχει αρχίσει ήδη να γίνεται κυρίως από τα κόμματα της αντιπολίτευσης αρκετών κρατών-μελών. Η Δανία είναι μία από τις χώρες που έχει αρχίσει να συζητά το θέμα των περιορισμών».
-Τι προβλέπει η Συνθήκη, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.
«Η Συμφωνία του Σένγκεν υπεγράφη στις 14 Ιουνίου 1985 στην κωμόπολη Σένγκεν του Λουξεμβούργου ανάμεσα σε πέντε κράτη μέλη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία). Στόχος της ήταν η προοδευτική κατάργηση των ελέγχων στα κοινά σύνορα, η καθιέρωση της ελεύθερης κυκλοφορίας για όλα τα πρόσωπα, υπηκόους των κρατών που υπέγραψαν τη Συμφωνία, καθώς και η αστυνομική και δικαστική συνεργασία.
Στις 19 Ιουνίου 1990 υπεγράφη εκ νέου στο Σένγκεν η Σύμβαση Εφαρμογής της Συμφωνίας του Σένγκεν που συμπλήρωνε και εξειδίκευε την αρχική Συμφωνία. Η συνεργασία κινούνταν σε καθαρά διακυβερνητικό επίπεδο και εκτός του θεσμικού πλαισίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, μέχρι τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης του Άμστερνταμ.
Άλλα κράτη μέλη των ΕΚ και της ΕΕ που μεταγενέστερα υπέγραψαν Πρωτόκολλα και Συμφωνίες προσχώρησης στα δύο ανωτέρω διεθνή κείμενα ήταν η Ιταλία το 1990, η Ισπανία και η Πορτογαλία το 1991, η Ελλάδα το 1992, η Αυστρία το 1995 και η Δανία, η Φινλανδία και η Σουηδία το 1996.
Ταυτόχρονα με τις τελευταίες, η Ισλανδία και η Νορβηγία —δύο κράτη τα οποία, αν και δεν ήταν μέλη των ΕΚ, εντούτοις συμμετείχαν προ πολλού (1957) στη Βόρεια Ένωση Διαβατηρίων (γνωστή και ως Σκανδιναβική Ένωση Διαβατηρίων) με τους λοιπούς σκανδιναβούς γείτονές τους— υπέγραψαν ειδική Συμφωνία με τα υπόλοιπα δεκατρία κράτη μέλη της ΕΕ που συμμετείχαν στο κεκτημένο του Σένγκεν προκειμένου να συνδεθούν και αυτά με τη Ζώνη Σένγκεν.
Στην Ελλάδα η Συνθήκη του Σένγκεν, η Σύμβαση Εφαρμογής της Συνθήκης του Σένγκεν και τα Πρωτόκολλα και οι Συμφωνίες προσχώρησης των νέων κρατών (μεταξύ 1990 και 1996) κυρώθηκαν από τη Βουλή των Ελλήνων με το Νόμο 2514/1997.
Η Συμφωνία του Σένγκεν τέθηκε σε ισχύ στις 26 Μαρτίου 1995, δημιουργώντας έτσι τη Ζώνη Σένγκεν, που ενσωματώθηκε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την έναρξη ισχύος της Συνθήκης του Άμστερνταμ την 1η Μαΐου 1999, με εξαίρεση την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Έκτοτε το κεκτημένο του Σένγκεν (Schengen acquis) εφαρμόζεται και αναπτύσσεται περαιτέρω εντός του θεσμικού και νομικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.. Η Ισλανδία και η Νορβηγία υπέγραψαν το 1999 ειδική Συμφωνία με το Συμβούλιο της ΕΕ για τη σύνδεσή τους με το κεκτημένο του Σένγκεν.
Κατά την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησής τους στην ΕΕ το 2003, η Τσεχία, η Εσθονία, η Κύπρος, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ουγγαρία, η Μάλτα, η Πολωνία, η Σλοβενία και η Σλοβακία προσχώρησαν παράλληλα και στο κεκτημένο του Σένγκεν. Το ίδιο συνέβη και κατά την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας το 2005. Το 2004 υπεγράφη Συμφωνία με την Ελβετία και το 2008 Πρωτόκολλο με το Λιχτενστάιν για τη σύνδεση και αυτών των κρατών με το κεκτημένο του Σένγκεν, χωρίς τα ίδια να αποτελούν μέλη της ΕΕ. Τέλος, με τη Συνθήκη Προσχώρησής της στην ΕΕ το 2011 η Κροατία ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει και αυτή πλήρως το κεκτημένο του Σένγκεν.»
Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος.
Εκδότης ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
τ. Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος
TV ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να μας δείξουν την πόρτα της εξόδου από την ζώνη Σένγκεν, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ευρώ!
Η αποβολή μας δεν είναι εύκολη υπόθεση, αντίθετα εύκολη είναι η αναστολή μας για μια συγκεκριμένη περίοδο, μια περίοδο που θα οριστεί από τους Ευρωπαίους.
Το πρόβλημα είναι περισσότερο πολιτικό, η χώρα μας θα διανύσει ένα διαφορετικό δρόμο, αντίθετο προς τις ευρωπαϊκές αρχές, έτσι σταδιακά θα βγει από τον πυρήνα της Ευρώπης.
-Ο έγκριτος νομικός (ειδικός στη μεταναστευτική πολιτική) κ. Βασίλης Χρονόπουλος, εκτιμά ότι: «Σε βάθος χρόνου μπορεί να ανοίξουν και άλλα ζητήματα. Πως για παράδειγμα χώρες της Ε.Ε. θα αντιμετωπίσουν το δικαίωμα της ελεύθερης κινητικότητας εντός Ε.Ε., όπως και το θέμα των αδειών διαμονής και εργασίας. Και αυτό σε μία περίοδο που όλο και περισσότεροι Έλληνες βγαίνουν έξω για μία θέσης εργασίας. Δικαιώματα που σήμερα είναι κεκτημένα, σιγά σιγά μπορεί να αμφισβητηθούν, κάτι που έχει αρχίσει ήδη να γίνεται κυρίως από τα κόμματα της αντιπολίτευσης αρκετών κρατών-μελών. Η Δανία είναι μία από τις χώρες που έχει αρχίσει να συζητά το θέμα των περιορισμών».
-Τι προβλέπει η Συνθήκη, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.
«Η Συμφωνία του Σένγκεν υπεγράφη στις 14 Ιουνίου 1985 στην κωμόπολη Σένγκεν του Λουξεμβούργου ανάμεσα σε πέντε κράτη μέλη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία). Στόχος της ήταν η προοδευτική κατάργηση των ελέγχων στα κοινά σύνορα, η καθιέρωση της ελεύθερης κυκλοφορίας για όλα τα πρόσωπα, υπηκόους των κρατών που υπέγραψαν τη Συμφωνία, καθώς και η αστυνομική και δικαστική συνεργασία.
Στις 19 Ιουνίου 1990 υπεγράφη εκ νέου στο Σένγκεν η Σύμβαση Εφαρμογής της Συμφωνίας του Σένγκεν που συμπλήρωνε και εξειδίκευε την αρχική Συμφωνία. Η συνεργασία κινούνταν σε καθαρά διακυβερνητικό επίπεδο και εκτός του θεσμικού πλαισίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, μέχρι τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης του Άμστερνταμ.
Άλλα κράτη μέλη των ΕΚ και της ΕΕ που μεταγενέστερα υπέγραψαν Πρωτόκολλα και Συμφωνίες προσχώρησης στα δύο ανωτέρω διεθνή κείμενα ήταν η Ιταλία το 1990, η Ισπανία και η Πορτογαλία το 1991, η Ελλάδα το 1992, η Αυστρία το 1995 και η Δανία, η Φινλανδία και η Σουηδία το 1996.
Ταυτόχρονα με τις τελευταίες, η Ισλανδία και η Νορβηγία —δύο κράτη τα οποία, αν και δεν ήταν μέλη των ΕΚ, εντούτοις συμμετείχαν προ πολλού (1957) στη Βόρεια Ένωση Διαβατηρίων (γνωστή και ως Σκανδιναβική Ένωση Διαβατηρίων) με τους λοιπούς σκανδιναβούς γείτονές τους— υπέγραψαν ειδική Συμφωνία με τα υπόλοιπα δεκατρία κράτη μέλη της ΕΕ που συμμετείχαν στο κεκτημένο του Σένγκεν προκειμένου να συνδεθούν και αυτά με τη Ζώνη Σένγκεν.
Στην Ελλάδα η Συνθήκη του Σένγκεν, η Σύμβαση Εφαρμογής της Συνθήκης του Σένγκεν και τα Πρωτόκολλα και οι Συμφωνίες προσχώρησης των νέων κρατών (μεταξύ 1990 και 1996) κυρώθηκαν από τη Βουλή των Ελλήνων με το Νόμο 2514/1997.
Η Συμφωνία του Σένγκεν τέθηκε σε ισχύ στις 26 Μαρτίου 1995, δημιουργώντας έτσι τη Ζώνη Σένγκεν, που ενσωματώθηκε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την έναρξη ισχύος της Συνθήκης του Άμστερνταμ την 1η Μαΐου 1999, με εξαίρεση την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Έκτοτε το κεκτημένο του Σένγκεν (Schengen acquis) εφαρμόζεται και αναπτύσσεται περαιτέρω εντός του θεσμικού και νομικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.. Η Ισλανδία και η Νορβηγία υπέγραψαν το 1999 ειδική Συμφωνία με το Συμβούλιο της ΕΕ για τη σύνδεσή τους με το κεκτημένο του Σένγκεν.
Κατά την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησής τους στην ΕΕ το 2003, η Τσεχία, η Εσθονία, η Κύπρος, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ουγγαρία, η Μάλτα, η Πολωνία, η Σλοβενία και η Σλοβακία προσχώρησαν παράλληλα και στο κεκτημένο του Σένγκεν. Το ίδιο συνέβη και κατά την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας το 2005. Το 2004 υπεγράφη Συμφωνία με την Ελβετία και το 2008 Πρωτόκολλο με το Λιχτενστάιν για τη σύνδεση και αυτών των κρατών με το κεκτημένο του Σένγκεν, χωρίς τα ίδια να αποτελούν μέλη της ΕΕ. Τέλος, με τη Συνθήκη Προσχώρησής της στην ΕΕ το 2011 η Κροατία ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει και αυτή πλήρως το κεκτημένο του Σένγκεν.»
Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος.
Εκδότης ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
τ. Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος
TV ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου